ΥΠΑΡΧΕΙΕΝΑΦΩΣΠΟΥΔΕΣΒΗΝΕΙΠΟΤΕ

ΥΠΑΡΧΕΙΕΝΑΦΩΣΠΟΥΔΕΣΒΗΝΕΙΠΟΤΕ by kalamesygxwreis

7 Απριλίου, 2009, 7:28 μμ
Filed under: blahblahblah

repeatafterme

Θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Θα μπορούσα να σκοτώσω τον εαυτό μου που κοιτάει τα πόδια της διπλανής του, ενώ ένας καραφλός business consultant μας μιλάει για Recession Tactics, Return on Capital Investment, γεωπολιτικές συμμαχίες,κλπ κλπ. Αλλά μετά, αυτός που θα έμενε,δε θα ήμουν εγώ.

Και αυτός που είμαι τώρα έχει πλάκα. Δεν θα κάνει την φοβερή καριέρα, ίσως να μην κάνει την καλύτερη οικογένεια, αλλά θα τον ήθελα για φίλο μου. Και αυτό για μένα είναι το υπέρτατο κριτήριο. Θα έκανες παρέα τον εαυτό σου? Θα τον άντεχες στην μπάρα στο μπρίκι, να σου λέει αυτά που θεωρεί αυτός αστεία, να σχολιάζει τις γκόμενες γύρω του, να τρώει από τα φυστίκια σου, να σου μιλάει για ό,τι θεωρεί σημαντικό? για σκέψου το.

Επίσης, η αλλαγή έχει νόημα όταν γίνεσαι καλύτερος. Όχι οταν αλλάζεις τον εαυτό σου για να γίνεις όπως αυτοί που κορόϊδευες στο πανεπιστήμιο. Οπότε θα συνεχίσω να υποδύομαι, χωρίς να αλλάξω. κάθε πρωί, θα ξυπνάω με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, θα φοράω την στολή του αντι-υπερήρωα, θα δένω σφιχτά τον κόμπο της γραβάτας,θα ζώνω το αδιάφορο σιελ πουκάμισο μου, και θα πηγαίνω στο γραφείο, εκεί που πάνε τα παιδικά σου όνειρα για να πεθάνουν. Το βάρυνα? Σόρυ. Επιστροφή στο συνέδριο και τα μπούτια της διπλανής μου.

«Οι σκύλοι έχουν αφεντικά, εσύ έχεις εργοδότη» μου είχε πει κάποτε ένας φίλος μου, που μάλλον μικρός είχε περάσει από τα ΕΑΚΚ αλλά τώρα κονομάει εισάγοντας καλυντικά.

Λάθος. Οι σκύλοι έχουν παρέα, εμείς έχουμε αφεντικά. simple as that. Και μένα το αφεντικό μου είναι μια χοντρή, κομπλεξική, χωρισμένη, καριερίστρια 45άρα, που μιλάει στους υφιστάμενους της σα να είναι σκουπίδια που αναπνέουν και περπατάνε, δεν έχει ιδέα για την δουλειά γιατί την έχει ξεπεράσει, και αντί να ζητάει, διατάζει.

Την βλέπω τα μεσημέρια να κοροϊδεύει τον εαυτό της τρώγωντας 15 κιλά φρούτα μέσα σε 20 κιλά γιαούρτι, να τα παίρνει σε ένα κουβά μπωλ στο γραφείο της και να τα κατασπαράσσει διαβάζωντας εταιρικά email. Η κωλάρα της ξεχειλίζει από την ταλαιπωρημένη SATO καρέκλα της, τα μάτια της σκανάρουν την οθόνη, τα ακριβά κιτς σκουλαρίκια της και τα υπερβολικά βαμμένα μαλλιά της κουνιούνται στον ρυθμό των σαγονιών της, καθώς ανεβοκατεβαίνουν και ξεσκίζουν τη σάρκα των φρούτων και το 10κιλο τοτάλ 2%. Αν δεν ήταν τόσο μαλακισμένη, θα την λυπόμουν.

meanwhile, ο ομιλητής του συνεδρίου δίνει ένα αρνητικό παράδειγμα από case study αναφέροντας την Ελλάδα. Διάφοροι γραβατωμένοι μαλάκες από όλο τον κόσμο γελάνε, χαμογελάμε και μεις με κατανόηση, μην τυχόν και  μας περάσουν για λιγότερο μαλάκες και τους χαλάσουν οι εντυπώσεις, ο διπλανός μου μου χαμογελάει συγκαταβατικά λες και έχω καρκίνο, προχωράμε στο επόμενο παράδειγμα, αυτό ήταν, τέλειωσε.

Έχω σταματήσει να κοιτάω τα πόδια της διπλανής και κάνω ότι σημειώνω facts & stats ενώ στην πραγματικότητα γράφω μπούρδες για αυτό εδώ το ποστ.

Η ομιλία τελειώνει, οι γραβάτες σηκώνονται και κοιτιούνται με ψεύτικα χαμόγελα, βγαίνω έξω για τσιγάρο.

Ο αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο. μου τσιτώνει το δέρμα.

Μέσα στο συνέδριο κάρτες αλλάζουν χέρια, ιδρωμένες παλάμες σφίγγονται με θέρμη, κλανιές από τον φτηνό καφέ φίλτρου καταπνίγονται πριν ρεζιλέψουν τον τάδε regional manager, επιφανειακές γνώμες πάνε κι έρχονται, κινητά κουδουνίζουν.

Ένα φορτηγάκι του δήμου σταματάει μπροστά μου. Ο οδηγός κατεβαίνει, μαζεύει μια σακούλα με φύλλα που είχαν φροντίσει να κόψουν πριν κάποιοι άλλοι. Τα πετάει στην καρότσα. μπαίνει μπροστά, ανάβει τσιγάρο, βάζει ραδιόφωνο, ακούω αχνά τον morrissey. Βάζει πρώτη και φεύγει χαμογελαστός.

16 Σχόλια

16 Σχόλια so far
Σχολιάστε

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI