This is the modern way of faking it everyday

This is the modern way of faking it everyday by kalamesygxwreis

30 Νοεμβρίου, 2010, 9:36 πμ
Filed under: blahblahblah

Την είδα στο μετρό, να κρατάει μια κούτα γλυκά. Είχα να την δω ντυμένη πάνω από χρόνο.

Ήταν η γιορτή της.

Η Στέλλα που με είχε δει σε ένα πάρτυ να μιλάω σε φίλους της και να χορεύω κοροϊδευτικά με τους δικούς μου.

Η Στέλλα που μου είχε μιλήσει πρώτη, που μιλάγαμε για καμια ώρα σε ένα δωμάτιο γεμάτο παλτά γιατί εκεί είχε πιο ησυχία (και γιατί ήμασταν μόνοι μας)

Η Στέλλα που είχε τελειώσει καθηγήτρια και έκανε ιδιαίτερα σε λυκειόπαιδα, που κοροιδευτικά της έλεγα ότι με αυτήν δασκάλα, θα πρέπει να τον παίζουν μια φορά πριν το μάθημα, μια φορά μετά, και κάθε φορά που ξεκινάνε διάβασμα για το ιδιαίτερό της. Αν ήμουν κι εγώ σπυριάρης 15χρονος με τέτοια καθηγήτρια, θα το έκανα σίγουρα.

Η Στέλλα που ήταν από την Καστοριά, και που όταν με ρώτησε -σοβαρά- την δεύτερη βδομάδα που τραβιόμασταν αν ξέρω το επίθετο της, της απάντησα «Χουντάλα?»

Η Στέλλα που έμενε στο άνω Χαλάνδρι, σε μια πολυκατοικία σε κάτι στενά, κοντά στο μετρό, σε μια από αυτές τις καινούριες τσαπατσούλικες γειτονιές των Βορείων Προαστίων που χτίστηκαν λίγο πριν/μετά τους Ολυμπιακούς μέσα στην ερημιά και κανένας ταξιτζής δε ξέρει πώς λέγονται οι δρόμοι.

Η Στέλλα που έχασε την μητέρα της από καρκίνο, και έκλαιγε σαν μικρό παιδί στην κηδεία. Στεκόταν μπροστά στο φέρετρο με τον μπαμπά της και τον αδερφό της, η μαμά της ήταν κιτρινοπράσινη σαν χρυσόμυγα, φαινόταν βασανισμένη. Η Στέλλα που δε κοίταζε κανένα στα μάτια όταν της έλεγαν συλλυπητήρια.

Η Στέλλα που της άρεσαν κάτι παντελώς άγνωστες μπάντες, ο Σάκης και ο Clive Owen.

Η Στέλλα που τώρα δουλεύει γραμματέας σε μεγάλη πολυεθνική, μετά από 2 εξάμηνες συμβάσεις και που με ρώτησε τι ψήφισα στις Δημοτικές.

Η Στέλλα που είχε τέλεια ξανθά μαλλιά που πάντα έπιανε πριν το σεξ γιατί ήξερε ότι το να κοιτάς τον άλλο πού και πού στα μάτια όταν τον γλείφεις είναι η διαφορά μεταξύ πλυμένου και πραγματικά καθαρού.

Η Στέλλα που ήθελε να με κεράσει γλυκό αλλά δεν την άφηνα από ευγένεια να ανοίξει το κουτί και να το χαλάσει ενώ θα σκότωνα για ένα γλυκάκι πρωι πρωί.

Η Στέλλα που με ρώτησε βιαστικά τα νέα μου στα 8 λεπτά που μεσολαβούσαν μέχρι να’ρθει ο επόμενος συρμός ζήτω οι τεμπέληδες αργόμισθοι που στελεχώνουν το Αττικό Μετρό. Ποιος βιάζεται να πάει στη δουλειά του στις μέρες μας άλλωστε? Όλοι τις έχουμε σίγουρες.. και μου είπε ότι της φαίνεται πως ψήλωσα κι άλλο (!?).

Η Στέλλα που χωρίσαμε επειδή είχαμε βαρεθεί ο ένας τον άλλο, με συνέπεια να μαλώνουμε γιατί έβαλε αλάτι στη σαλάτα χωρίς να με ρωτήσει ή επειδή είπα σε μια φίλη της σε μια εκδρομή ότι ροχαλίζει. ΕΚΑΝΕ ΣΑ ΝΑ ΕΙΧΕ ΧΑΛΑΣΕΙ Ο ΛΕΒΗΤΑΣ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ?

Η Στέλλα που διαπίστωσα, όταν μετά πήγα δουλειά και  είπα να της στείλω καμιά μαλακία στο facebook για τη γιορτή, ότι με έχει διαγράψει από φίλο.

Χρόνια πολλά Στέλλα. Και μάλλον ανακάλυψα την μηχανή του χρόνου γιατί ναι, έχουμε 2008.

υγ. Πέθανε κι ο Φούντας. Ελπίζω να λιγοστέψουν σιγά σιγά και οι χιλιάδες ηλίθιοι που κρατούσαν μαχαίρι κάθε φορά που συστηνόσουν. Φιλιά.

8 Σχόλια

8 Σχόλια so far
Σχολιάστε

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI