Filed under: blahblahblah
Η κυρία Ιωάννα είναι 58 χρονών. Εχει 2 παιδιά, μια κόρη κι ένα αγόρι, 29 και 27 αντίστοιχα. Έχει σύζυγο πρώην δημόσιο υπάλληλο, που μετά τη συνταξιοδότηση του μπήκε συνιδιοκτήτης σε ένα μίνι μάρκετ-κατάστημα με σουβενίρ στο κέντρο. Την είχε κερατώσει πολλές φορές, κυρίως όταν ήταν πιο νεαροί, αλλά έμειναν μαζί για τα παιδιά, και γιατί αυτή τον αγαπούσε και τον συγχώρεσε όταν κάτι τελικά ψυλλιάστηκε στην μία από τις πολλές περιπτώσεις απιστίας. Όταν είχε δολοφονηθεί ο Γρηγορόπουλος, έβριζε όλη μέρα κι όλη νύχτα που έβλεπε να καίνε την Αθήνα τα κωλόπαιδα, και που το μαγαζί έμενε κλειστό. Παρ’ολα αυτά, ο μικρός γιος την είχε πιάσει να κλαίει βλέποντας πλάνα από την κηδεία του Αλέξη στις ειδήσεις των 8. Την αγκάλιασε να την παρηγορήσει κι αυτή με λυγμούς έλεγε «το καημένο το παιδάκι, έχασε η μανούλα το παιδάκι της». Και καθόταν εκεί κλαμμένη στον καναπέ με τα χερια σταυρωμένα πάνω στα χοντρά, ταλαιπωρημένα από την καθιστική ζωή του Δημοσίου, πόδια της.
Η κυρία Ιωάννα τελείωσε μια σχολή Στενογραφίας στην επαρχία και διοριστηκε στο Δημόσιο την Μεταπολίτευση. Βγήκε στη σύνταξη στα 46 της. Δεκατόσα χρόνια μετά, το μόνο που θυμάται από τη δουλειά της είναι χαρτιά, σφραγίδες, γραφεία από καπλαμά, και τραταρίσματα μεταξύ συναδέλφων: Φρούτα, μεζέδες, σουβλάκια απ’έξω, κεράσματα ζωζεφίνες στις γιορτές. Δεν θυμάται τίποτα σχεδόν σχετικά με το αντικείμενο της δουλειάς της, άλλωστε «έχουν αλλάξει και τόσες φορές οι κανονισμοί και οι νόμοι από τότε.»
Σε αντίθεση με τους γονείς της, δεν εμπιστεύεται καθόλου τους παπάδες, αλλά πάντως προσπαθεί να πηγαίνει όσο πιο συχνά μπορεί στην εκκλησία. Έχει ένα σπιτι στο χωριό του πατέρα της, ένα διαμέρισμα στην Αθήνα και 2 οικόπεδα στον τόπο καταγωγής της. Το διαμέρισμα στην Αθήνα είναι τρίτου ορόφου, και μένει εκεί από το 1984 με την οικογένεια. Έχουν αγοράσει και 2 θέσεις πάρκινγκ.
Έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάξ, ενώ έχει και 2-3 οικογενειακούς φίλους που το’χουν ρίξει στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ. Τους θεωρεί τρελούς και εκκεντρικούς θολοκουλτουριάρηδες αντίστοιχα. Τελευταία συμφωνεί με κάποιες απόψεις του Καρατζαφέρη, αλλά δεν τον πολυεμπιστεύεται. Τρέμει το ΔΝΤ όχι μόνο γιατί της έκοψε τη σύνταξη, αλλά και γιατί δεν βρίσκουν δουλειά τα παιδιά.
Από τη συνταξιοδότηση της και μετά, ασχολείται με τα παιδιά της, μαγειρεύει, βλέπει τηλεόραση και πάει ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας- τις περισσότερες φορές στον τόπο καταγωγής της. Φτιάχνει τέλεια γεμιστά και έχει φάει σούσι 2 φορές στη ζωή της. Η δεύτερη φορά ήταν μετά από ένα επεισόδιο Μαστερσεφ, αλλά και πάλι δεν της άρεσε. Στην τηλεόραση παρακολουθεί ό,τι της σερβίρουν τα κανάλια, αν και κοροϊδεύει όταν τα βλέπει. Ο γιος της λέει ότι το ίδιο κάνουν αυτός και οι φίλοι του στο twitter. Δεν έχει ιδέα τι είναι το twitter, αλλά εχει ακούσει να μιλάνε γι’αυτό στην τηλεόραση. Ξέρει ότι έχει να κάνει με το ίντερνετ, αλλά ντρέπεται να ρωτήσει, γιατί φοβάται ότι πάλι δε θα καταλάβει.
Όνειρο της είναι να καλοπαντρευτεί η μεγάλη, και κάπως να γίνει, παρά την κρίση, να μπει στο δημόσιο ο μικρός. Και μια μικρή Ιωαννούλα.
Filed under: blahblahblah
δε μου αρέσει να μιλάω για τη θητεία μου γιατί μίσησα σχεδόν κάθε γαμημένο λεπτό της, αλλά:
Στο νησί που είχα υπηρετήσει το δεύτερο μισό της θητείας μου, είχαμε έναν λοχία που ήταν η επιτομή όλων των κλισέ που μπορεί να σκεφτείς για επαρχιώτη και στρατιωτικό: φονικός συνδυασμός, έτσι δεν είναι? Οι περισσότεροι ντόπιοι ήταν καλά παιδιά, αυτός είχε μαζέψει όλα τα κουσούρια και όλες τις αναποδιές πάνω του. Ήταν σαν ο Θεός να τον είχε φτιάξει μια μέρα που ήταν εκνευρισμένος. Τον έβλεπα στις εξόδους μου με κάτι κολλητά καγκουρίστικα μπλουζάκια, το ζελέ να γυαλίζει στο κοντοκουρεμένο σβέρκο του και την επαρχιώτισα κακοχτενισμένη αρραβωνιαστικιά του αγκαζέ, και ο εγκέφαλος μου αδυνατούσε να επεξεργαστεί ότι αυτό το άτομο θα με διατάζει για τους επόμενους 7 μήνες. Εμείς πότε τον ψιλοχαιρετάγαμε αμήχανοι από φόβο λες κι είναι ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, ή τον αποφεύγαμε όταν ήμασταν ψιλοχάλια. Λοιπόν, ως κλασσικό προϊόν της εποχής του, είχε κάνει την ψιλολαμογιά του. Μετά από λίγο καιρό παρατήρησα ότι όλοι οι πυροσβεστήρες στο στρατόπεδο μου (αργότερα έμαθα και για άλλα δύο) είχαν πάνω το επίθετο του. Είχα ρωτήσει ένα ντόπιο και μου είπε ότι είχε κάνει μια επιχείρηση που πούλαγε πυροσβεστήρες, (μπορεί κι ο αδερφός του-θα σε γελάσω) είχε κοτσάρει και την αρραβωνιαστικιά του το ζώον να τους πουλάει στο μαγαζί.
Μετά είχε διπλαρώσει 2-3 ντόπιους λοχίες που είχαν πιάσει πόστα σε προμήθειες στρατοπέδων, ήταν και ντόπιος οπότε να τον βοηθήσουμε τον καημένο κλπ κλπ, είχε κι ένα ξάδερφο τραυματιοφορέα που τον είχε μπάσει και είχε πάρει και παραγγελίες από το νοσοκομείο, και σιγά σιγά το νησί είχε σχεδόν γεμίσει κόκκινες μπουκάλες με το όνομα του πάνω. Θυμάμαι ότι το όνομα του τελείωνε σε -ης και μια από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις μέσα στο στρατόπεδο ήταν να σβήνω το τελικό σίγμα από το επίθετο του και να γράφω από πάνω ένα μεγαλοπρεπές Μαλάκα, Έτσι ειχε γεμίσει το τάγμα με πυροσβεστήρες που έγραφαν πάνω -αν και ελαφρώς μουτζουρωμένα- ΜΑΛΑΚΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ.* Ωραίες εποχές.
Πρόσεξε, δε σου λέω ότι είχε πλουτίσει, ούτε ότι είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας της χώρας, αλλά σίγουρα έπαιρνε περισότερα από την κοινωνία από ότι του άξιζε. Πολλά περισσότερα. Και κάπως έτσι εξαπλώνεται ο ελληνικός καρκίνος της διαφθοράς. Κοίτα γύρω σου, είναι παντού. Είμαι σίγουρος ότι κι εσύ έχεις ακόμα καλύτερη σχετική ιστορία.
Και τώρα σκέψου αυτό: Βλέπω αυτή την καινούρια μόδα με τους πυροσβεστήρες στις πορείες και στα ντου των γηπέδων, και σκέφτομαι τα πιτσιρίκια του νησιού να αγοράζουν πυροσβεστήρες του μαλάκα και να ονειρεύονται επανάσταση.
Και σκέφτομαι ότι αυτή εδώ είναι η πατρίδα μου σε όλο της το μεγαλείο.
Και μου φαίνεται τόσο αστείο, που θέλω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ.
Filed under: blahblahblah
Ξυπνάς σε ένα άγνωστο σπίτι, από το κινητό σου που χτυπάει στον ήχο του συναγερμού στο hatch του lost. Τον οποίο δεν θυμάσαι καν ότι είχες.
Γυμνός σε ένα σαλόνι, με ανάσα που μυρίζει ουίσκια. Ναι. Ουίσκια. Ανάκατο κουστούμι, χώμα στο στόμα, αίματα στο πουκάμισο.
Στους καναπέδες του άγνωστου σαλονιού κοιμούνται χλωμά κορίτσια με ματωμένες μύτες, απαντάς στο τηλέφωνο ενώ η καρδιά σου χτυπάει μανιασμένη. Μια βαριά άγνωστη φωνή σε λέει μαλάκα και σου ουρλιάζει ότι του χρωστάς άλλο ένα χιλιάρικο. Κοιτάς στα γύρω δωμάτια με το κινητό ακόμα αμήχανα κολλημένο στο αυτί σου. Μερικά ζευγάρια αγκαλιασμένα πάνω σε μισοξέστρωτα κρεβάτια, ένας φίλος σου πιο πέρα με την γκόμενα του, κορμιά δεξιά κι αριστερά, όλοι τέζα. Η φωνή συνεχίζει να σου ουρλιάζει στο τηλέφωνο θα σε γαμήσω ρε μαλάκα, τα λεφτά μου ρε μαλάκα, ένα εκατομμύριο πυρωμένες βελόνες πλεξίματος σουβλίζουν πέρα ως πέρα τα μηνίγγια σου, ενώ οι θόρυβοι που άκουγες τόση ώρα και νόμιζες ότι είναι το μπάσο από κάποιο ηχοσύστημα που δε μπορείς να εντοπίσεις, είναι οι μπάτσοι που σου χτυπάνε δυνατά την πόρτα, φωνάζοντας σου να ανοίξεις ΤΩΡΑ.
Αυτό ήταν το 2010.
Από την άλλη, το 2010 ήταν και η χρονιά που έκανα μια πρόταση στην κοπέλα μου που δεν μπορούσε να αρνηθεί . Οπότε ναι, πάνω-κάτω, όλα καλά.
Καλή χρονιά σε όλους, να περνάτε καλά, και συγνώμη για το προηγούμενο ποστ. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύετε για μένα, σας αγαπώ. Όλους.
Υγ: Εκτός από εσάς που γράφετε «αυτο που» tweets στο twitter. Δεν είναι αστείο. Δεν ήταν ποτέ αστείο.
Υγ2: Επίσης, το 2010 ήταν ακόμα μια χρονιά που η επιστήμη αποτυγχάνει να εξηγήσει πειστικά πώς κρατιόταν τόσο νέα η Βουγιουκλάκη. Έτσι, δεν επιβεβαιώθηκαν και οι υποψίες μου ότι το ίδιο μυστικό κρύβεται πίσω και από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Αλλά ας μην μένουμε μόνο στα αρνητικά. Καλά να περάσετε, see you on the flipside.
Παρατηρήσεις, σκέψεις, ιδέες, eggnog bukkake!
Ή αλλιώς, Χριστουγεννιάτικο τοπ10.
Ξεκινάμε?
10. Ταινια των Ημερών
Bad Santa (2003)
γιατί είναι το banner του blog κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γιατί είναι οσο feelgood πρέπει, και γιατί πράγματι shit happens when you party naked. Λοιπόν, νομίζω αυτή ήταν η πιο επιτυχημένη κριτική που έχω κάνει ποτέ.
Runners-up (για μαραθώνιο στο σπίτι):
National Lampoon’s Christmas Vacation (1989), Scrooged (1988), Die Hard (1988), Gremlins (1984)
9. Τραγούδι των ημερών
Το Christmas card from a hooker in Minneapolis του Tom Waits. Γιατί καταφέρνει να ζεστάνει την παγωμένη μου καρδιά ενώ μιλάει για πρέζες, φυλακή, πορνεία, ουίσκι και ξώγαμα. Κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, non?
Runner-up:
το ίδιο τραγούδι, αλλά από Neko Case. Δηλαδή τι περιμένατε, τον Μικρό Τυμπανιστή?
8. Εορταστικό Τηλεοπτικό Πρόγραμμα
Στην αρχή σκέφτηκα διάφορα, αλλά κατέληξα ότι το ιδανικό είναι ένα double bill με το χριστουγεννιάτικο και το πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο των Απαράδεκτων, της καλύτερης ελληνικής σειράς που υπήρξε ποτέ.
– «Επειδή εσείς, μάλλον θα’στε κατάμονος, επειδή έχετε κι αυτόν τον ανθρωποδιώχτη που σας χαρακτηρίζει…»
– «Δε μου λέτε.. πρέπει να φέρω και δώρο?»
Filed under: blahblahblah
Την είδα στο μετρό, να κρατάει μια κούτα γλυκά. Είχα να την δω ντυμένη πάνω από χρόνο.
Ήταν η γιορτή της.
Filed under: top10
Παρατηρήσεις, σκέψεις, ιδέες, bukkake! Ή αλλιώς, 10 πράγματα που μου έκαναν εντύπωση την εβδομάδα που πέρασε.
Ξεκινάμε?
1. Επιστρέψατε κι εσείς ε?
2. Οκ, ξεκινάμε κατευθείαν από τα σκληρά, δηλαδή την κρίση. Ξέρω, σας τα έχουν πρήξει όλοι, ήρθε η ώρα να σας τα πρήξω κι εγώ: Περάσαμε ένα αμήχανο καλοκαίρι κι έρχεται ζόρικος χειμώνας. Δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, βλέπω στη γειτονιά μου όλο και περισότερα λουκέτα. Επίσης, είναι η πρώτη φορά από όσο θυμάμαι, που έχω πάνω από 2 γνωστούς άνεργους λόγω απόλυσης, για περισσότερους από 4-5 μήνες. Ο Έλληνας μικρομεσαίος, των πιστωτικών, του ρουσφετιού, των σπουδών για όλα τα παιδιά, των τριών αυτοκινήτων και του εξοχικού, της όσο πρέπει προσπάθειας και των ανέμελων γηρατειών αρχίζει να νιώθει την όχληση της φτώχειας, σαν ραφή στο γιακά του burberry πουκάμισου του, που του ξύνει ενοχλητικά το πετσί. Μέχρι να ματώσει. Και να κακοφορμίσει.
3. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο ρησπέκτ στις τράπεζες. Είναι τρομερά αστείες οι διαφημίσεις τους, σκυλάκια, παιδάκια, χαμογελαστές οικογένειες, ηλιοβασιλέματα, και πράσινη ανάπτυξη. Όλα αυτά, την ώρα που οι πάντες -αγορά και ιδιώτες- ξέρουν ότι σήμερα, κανένας τραπεζίτης δε θα έδινε λεφτά ούτε στην μάνα του αν πάθαινε καρκίνο ούτε στον αδερφό του για να αναπαλαιώσει το ετοιμόρροπο πατρικό τους. Δε ξέρω πού θα πάει η ιστορία, φαντάζομαι θέλει υπομονή και happy times όποτε μπορείς κι ας είναι και λίγες, ίσα ίσα για να ξεχνιέσαι λίγο από τα στενάχωρα και να χαμογελάς. Μεγάλη υπόθεση το χαμόγελο. Φυσικά, δεν είμαι και κανένας παντογνώστης, ίσως να λέω και μπούρδες.
Filed under: blahblahblah
Πάντως όχι εγώ. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, τα λέμε σύντομα!
Μάλλον.
Filed under: blahblahblah
Έχω ξυπνήσει νωρίτερα, ανοίγω την τηλεόραση, η κοπέλα μου δίπλα μου σιγά σιγά ξυπνάει, γυρίζει και κουλουριάζεται πάνω στην κοιλίτσα μου, η οποία είναι σαν να φτιαχνόταν όλη τη ζωή μου για να ξαπλώνει εκείνη πάνω της, τόσο τέλεια και σφιχτά εφαρμόζει η αγκαλιά της όταν κουλουριάζεται πάνω μου. Όλα τα βρώμικα στη Μαβίλη μετά από ξεξύδιασμα, όλα τα κινέζικα και τα ινδικά που έχω μαγειρέψει και ακαριαία χλαπακιάσει ποτέ, όλα τα φαγητά που έχω κατασπαράξει στην ζωή μου επιτέλους αποκτούν σκοπό και νόημα μέσα στην νυσταγμένη αγκαλιά ενός μικροκαμωμένου κατσαρομάλλικου κοριτσιού.
Τέλεια.
Filed under: blahblahblah
Οι τελευταίες ελπίδες που έτρεφα ότι θα έχω απαντήσεις για το τι συμβαίνει στο νησί του Lost, εξανεμίστηκαν στο Across the sea. Το είδα, άνοιξα την πόρτα, έριξα στις ελπίδες μου μια τελευταία ματιά, τους ίσιωσα το πέτο στο σακάκι, τους χαμογέλασα, και μετά τις ξεπροβόδισα μέχρι την Βασιλίσης Σοφίας: «Από εδώ στάνταρ θα περάσει ταξί, κάντε νόημα και θα σταματήσει. Θα τα ξαναπούμε.» Τις χάϊδεψα στοργικά στο μάγουλο, γύρισα πλάτη και έφυγα.
Filed under: blahblahblah
ΓΑΜΩΤΗΝΠΟΥΤΑΝΑΜΟΥΜΕΣΑΜΕΤΑΤΗΛΕΦΩΝΑΤΗΣΜΑΝΑΣΜΟΥ
ΜΗΞΕΧΑΣΕΙΣΝΑΠΑΡΕΙΣΤΗΝΞΑΔΕΡΦΗΣΟΥΚΑΙΤΟΘΕΙΟΣΟΥΚΑΙΤΟΝΕΝΑΚΑΙΤΟΝΑΛΛΟ
ΚΑΙΦΥΣΙΚΑΚΑΙΤΟΝΠΑΡΑΛΛΟ
ΓΑΜΩΓΑΜΩΓΑΜΩ200ΦΟΡΕΣΝΤΡΙΝΤΡΙΝΑΠΟΤΟΠΡΩΙ
ΚΑΙΜΕΤΑΤΟΥΣΠΑΙΡΝΩΣΑΝΜΑΛΑΚΑΣΚΑΙ
ΗΔΕΝΤΟΣΗΚΩΝΟΥΝΗΜΙΛΑΕΙΓΑΜΩΤΑΚΙΝΗΤΑΤΟΥΣΜΕΣΑΠΙΑ
(η φώτο είναι από το google image search, το πρώτο image της πρώτης σελίδας.
Από κάτω έγραφε George ο Άγιος. Όπως λέμε Μπομπ ο Μάστορας. True Story)
φηλινγκ/μινεσοτα 
