last exit

last exit by kalamesygxwreis

28 Ιανουαρίου, 2008, 6:13 μμ
Filed under: blahblahblah

Tον θάνατο, σαν απτή πραγματικότητα και όχι σαν προειδοποίηση για το μέλλον πάνω σε πακέτο τσιγάρων, τον αντιμετώπισα για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι.

μια ελιά είχε αλλάξει σχήμα και μέγεθος, απορώ πώς δεν το είχα δει νωρίτερα. ένας φίλος γιατρός στην παραλία. μετά εξέταση. βιοψία. αφαίρεση.

μετά κλεισμένος στο σπίτι, για κάμποσες μέρες. από σύσταση φίλου, είχα κατεβάσει στο λάπτοπ, και είχα πάρει μαζί μου στο νησί, south park season 10, the family guy season 5 (μέχρι εδώ καλά) και….-drumroll-

6 feet under season 5.

ακριβώς.

2 σειρές με ανώριμο χιούμορ από καρτούν που πετάνε fartjokes, και την πιο γλυκόπικρη, μελαγχολική, και συχνά καταθλιπτική σειρά όλων των εποχών. τεράστιο λάθος. μισή μέρα γέλαγα σαν σχιζοφρενής, μισή χάζευα από το παράθυρο σαν βλαμμένο την πόλη από το μπαλκόνι μου…ήταν σαν να πίεζα τον εαυτό μου να πάθει bipolar.τελικά σταμάτησα να βλέπω τιβι εντελώς, σταμάτησα να γυρνάω και σπίτι παρά μόνο για ύπνο και σεξ (με τον εαυτό μου) με αθηναίες, (αλλά κυρίως με τον εαυτό μου) , και απόλαυσα το καλοκαίρι μου. ότι ήταν να γίνει θα γίνει. και βλέπουμε.

θυμήθηκα όλα τα παραπάνω με αφορμή ένα από αυτά τα άθλια chain mail που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες, εκείνα τα ανώνυμα κείμενα γραμμένα πιθανότατα από καθυστερημένους, γεμάτο κλισεδούρες και νοσταλγία, περίπου δηλαδή σαν το 80% αυτού του μπλογκ των blogs γενικότερα. συνήθως τα διαγράφω, αλλά αυτό το συγκεκριμένο μου το’χε στείλει ένας φίλος που γενικά δεν σπαμάρει, και όταν σπαμάρει, δεν είναι με γελοιότητες. Το συγκεκριμένο λοιπόν, έλεγε τι υπέροχα που θα ήταν, αν μπορούσαμε να ζούσαμε την ζωή μας ανάποδα. Αν γεννιόμασταν ηλικιωμένοι, και σταδιακά γινόμασταν όλο και πιο νέοι, πιο ζωντανοί, πιο σφριγηλοί, πιο γυμνασμένοι, πιο αθώοι, πιο όμορφοι, και στο τέλος τελειώναμε την ζωή μας μέσα σε έναν τεράστιο, δυνατό, ζεστό οργασμό.

η πρώτη μου σκέψη μόλις το διάβασα ήταν ότι για μένα, αυτό θα ήταν ο πραγματικός παράδεισος.

υγ: δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω πάθει και γράφω τόσο μελό τελευταία. Σας υπόσχομαι ότι το επόμενο ποστ θα είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε applications του facebook. it don’t get more retarded than that.

υγ2. Χθες βράδυ πέθανε ο Χριστόδουλος. Στην τηλεόραση έχουν αφηνιάσει. Κάτι ξανθά ξεκωλίδια που πληρώνονται 30 φορές την σύνταξη της μάνας μου για να πετάνε τα βυζιά τους και να συζητάνε κάθε μεσημέρι σε στημένες συζητήσεις με το κοντρόλ, ότι «η πεθερά μου καίει το παστίτσιο όποτε μου κάνει το τραπέζι γιατί με μισεί που πήρα τον γιόκα της και θέλει να μας χωρίσει επειδή πηδιέμαι με τον κουμπάρο», φορέσανε κάτι μαύρα ταγιέρ και κάτι μωβ δήθεν πένθιμα πουλοβεράκια, κοτσάρανε και τους σταυρούς να μας δείξουν τι καλές χριστιανές είναι, και βγήκαν από το πρωί μέσα στην προσποιητή στενοχώρια να μας ανακοινώσουν ότι «εκοιμήθη ο αρχιεπίσκοπος». Τις πλαισιώνουν κάτι αδερφές από αυτές με το κουσούρι (πού πάω και τα θυμάμαι όμως ε?), που κι αυτές μέσα στην πλερέζα, έχουν ξενερώσει ενδόμυχα με την ζωή τους που δεν μπορούν να συζητήσουν για τις γέννες της Μενεγάκη και της Κιμ. Τόση υποκρισία, τόση κοροϊδία, τι κωλοφάρα που είμαστε… Το πρωί στην πρώτη γραμμή της ΝΕΤ, ο Οικονόμου ρωτούσε έναν υπουργό πόσες αργίες θα έχουμε γιατί έχει σπάσει το τηλεφωνικό κέντρο. Στην δουλειά (δουλεύω στο δημόσιο-κανείς δεν είναι τέλειος), μια πενηντάρα συνάδελφος έλεγε ότι ήθελε να πάει να προσκυνήσει στην μητρόπολη, και όταν αργότερα της είπα ότι μόνο η μέρα της κηδείας θα είναι αργία πήρε τον άντρα της να του πει «άκυρο το χωριό. ναι, ναι, μόνο μια μέρα. έλα σε κλείνω«. και μετά συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα της. H συμπαθής τάξη των δασκάλων και καθηγητών πανηγυρίζει γιατί μετά την Τετάρτη που είναι των 3 Ιεραρχών, κολλάνε και την Πέμπτη, θα πάρουν και την Παρασκευή, και μην τον είδατε τον Παναή. Ελλαδάρα. Επίσης, on a personal note, τόσο μούσι μαζεμένο έχω να δω από όταν βρέθηκα κατά λάθος σε μια συνέλευση τίγκα στους ΕΑΚιτες και δεν ήξερα από που να φύγω.

Αιωνία του η μνήμη του Αρχιεπίσκοπου λοιπόν. Το εννοώ. Δε θα τον κρίνω εγώ, δε θα τον κρίνουν τα παπαδαριά που δηλώναν πριν λίγες μέρες στις κάμερες «ότι ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς», δε θα τον κρίνει ο Πρέκας που κλαίει μαζί με τη Λαμπίρη σε ζωντανή σύνδεση, δε θα τον κρίνει ο Σηφουνάκης που τότε με τις ταυτότητες τον είχε αποκαλέσει θεομπαίχτη. Ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα, αναμφισβήτητα ηγέτης, αναμφισβήτητα λαοφιλής, που στις τελευταίες μέρες του, πράγματι έδωσε δύναμη σε άλλους ανθρώπους -πιστούς και μη- που λιώνανε από την κωλοαρρώστια. Στην τηλεόρασή μου, μια ρακένδυτη γριούλα , με το ζόρι ψελλίζει «εύχομαι ο Θεός να τον αναπαύσει τον καημένο. Τίποτα άλλο.» Αυτό μου είναι αρκετό. Και μην σκάτε: από Παρασκευή μεσημέρι, ξεκινάμε πάλι με μεσημεριανά ξώβυζα, πεθερές που γαμιούνται με τον κουμπάρο, με τον θέμο, τον μάκη, το εξώγαμο του Πασχάλη, και τις κόντρες του Λάκη. Αθάνατη ελληνική τηλεόραση, αιωνία σου η μνήμη. Για άλλη μια φορά, κοιμήθηκες, και παραλίγο να κοιμήσεις και μένα.

12 Σχόλια

12 Σχόλια so far
Σχολιάστε

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI