and my youth i pray to keep…*

and my youth i pray to keep…* by kalamesygxwreis

30 Ιανουαρίου, 2007, 6:27 μμ
Filed under: blahblahblah

Ήμουν ο πρώτος στην παρέα μου «που πήρε τον δρόμο του», όπως έλεγε και ο πατέρας μου. πήγα 18 χρονών αγγλία, έκαψα έναν χρόνο με καταχρήσεις και παγκοσμιοποίηση του πεόυς μου, αλλά κουτσά-στραβά, στα 22 μου είχα πλέον τελειώσει και ήμουν έτοιμος να γίνω ένας χρήσιμος νέος (με παγκοσμιο πλέον πέος). Έκανα την μαλακία να γυρίσω (το μετανιώνω ακόμα) και να έχω αγράμματους να μου φωνάζουν μέσα σε κτίρια του ’50 (όχι, δεν έκανα μάστερ σε ελληνικό πανεπιστήμιο, για τον στρατό μιλάω..) και εκεί γύρω στα 23 άρχισα να δουλεύω.

Ήμουν αυτός που αναφέραν οι γονείς των κολλητών μου σαν παράδειγμα (φαντάσου επίπεδο κολλητών-και γονέων), και ο πρώτος που έπρεπε να πάρει άδεια για να πάει διακοπές, ή έπρεπε να κοιμηθεί γιατί την επόμενη δούλευε.. Και κάπως έτσι, πέρασαν τα τελευταία χρόνια, τελείωσαν σιγά-σιγά και οι κολλητοί μου, έπαψα να είμαι η θείτσα της παρέας, και μπήκαμε όλοι μαζί στο σύστημα, που περίμενε να μας καταπιεί με νοίκια, υπερωρίες, μέσο σε βουλευτικά γραφεία, έπιπλα από το ΙΚΕΑ, 5 μέρες άδεια τις γιορτές και 15 το καλοκαίρι, τα shitty ραδιοφωνικά hits του red, του best και του derti, γκόμενες που γουστάρουν μπουζούκια, γκόμενες που γουστάρουν γάμο, γκόμενες που γουστάρουν λεφτάδες, γκόμενες που γουστάρουν παντρεμένους λεφτάδες, άθλια δελτία ειδήσεων που κάθε βράδυ υπολογίζουν το κολοκυθάκι στα 60 ευρώ, και τηλεοπτικές περσόνες σαν τον αναστασιάδη και τον αυτιά.

‘Οχι ολοι μας όμως. Ένας από τους κολλητούς μου, ο Μάνος, ο πιο ανώριμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, αντιστεκόταν σθεναρά. Έκανε 9 χρόνια να τελειώσει την σχολή του, πήγε για μάστερ στην αμερική, ντύνεται ακόμα σαν να είναι 18-19, ξέρει όλους τους καλούς ροκ δίσκους μήνες πριν τους πάρω χαμπάρι εγώ, και του χρόνου μετακομίζει στο Seattle να ασχοληθεί με την μουσική γιατί οι σπουδές λέει δεν τον γεμίζουν. ‘Οταν μιλήσαμε το καλοκαίρι, μου είχε πει επί λέξη (με-η ή με -ει άραγε?τεσπά):

«ρε συ, μίλαγα με την μάνα μου σήμερα για την αμερική και για το πότε θα γυρίσω, και δεν αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει…δηλαδή αν με ρωτήσεις, νιώθω ότι είμαι 15, 16, κάπου εκεί…και μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική.»

πρόσφατα, τον φιλοξένησα σπίτι μου για τις γιορτές. μια μέρα γυρίζαμε από έναν άθλιο καφέ όταν με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:

«εσύ ρε μαλάκα ξέρεις τι θέλεις να κάνεις με την ζωή σου?»

«τι εννοείς?»τον ρώτησα.

«ε, το’ χεις σκεφτεί ρε παιδί μου? θες λεφτά, θες να είσαι γνωστός, θες να παντρευτείς και να αράξεις, να μείνεις αθήνα, να φύγεις, τι?»

με κοίταζε στα μάτια σαν να περίμενε να του δώσω την σωστή απάντηση.. δεν πίστευα τα αυτιά μου. ο τελευταίος των μοϊκανών, ο κολλητός μου, είχε επιτέλους πατήσει τα 18. η επόμενη ατάκα όμως, ήταν κι αυτή που πόνεσε, :

«δηλαδή, εννοώ, κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτούμε, ξέρω γω..?»

(*»Black Hole Sun» – Soundgarden)

υγ. κατά την γνώμη μου, η συγκεκριμένη ατάκα συγκαταλέγεται στις χειρότερες που μπορεί να ακούσει κάποιος από τον κολλητό του μαζί με τις παρακάτω:

• «δεν υπάρχει μία.» (αφού έχετε ήδη βγει και παραγγείλει φαγητό / ποτό κλπ)
• «ναι» (απάντηση στην δική σας ερώτηση: «είσαι φορτωμένος ρε?» Λίγα δευτερόλεπτα αφού σας έκαναν νόημα να σταματήσετε σε μπλόκο)
• «ο Μπάγεβιτς ήταν η καλύτερη λύση για τον θρύλο.»
• «ο bono είναι φοβερός/θα πάμε placebo?»
• «είμαι gay. Και θέλω να στο πω καιρό. Σ’αγαπώ.»
• «αυτή σου αρέσει ρε? Αυτή την έχει πηδήξει ο [εισάγετε όνομα ελεεινού τύπου που μισείτε εδώ]»
• «αυτή σου αρέσει ρε? Αυτή την πήδαγα εγώ. Πολύ ξεκωλιάρα.»
• «Εγώ ειμί το φως του κόσμου- ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής…»
• «Καλά κρατιέται η μητέρα σου…για δες η κυρία Άννα….»(κλείσιμο ματιού, πονηρό χαμόγελο. μπρρρρ..)

36 Σχόλια

36 Σχόλια so far
Σχολιάστε

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI